ებრაული ანბანის – „ალეფ-ბეთის“ ყოველი ასო მისი შინაგანი არსის, მისი „სულის“ ანარეკლია. თითოეული მათგანის სათავედან სინათლის დაუშრეტელი წყარო მოედინება. მათ ნათებაში ლივლივებს ღვთიური სიდიადით გაბრწყინებული წმიდა ენის უკიდეგანო, გონებისმიღმიერი, იდუმალებით აღსავსე ფარული სამყარო, – ანდამატივით რომ გვიზიდავს ადამის მოდგმას და თავისი განუმეორებელი ხიბლით კაბალის მოძღვრების ლაბირინთებში გვიხმობს.
სამეფო სასახლის დიდებული დარბაზებისდარი ფორმები, – მათი დანიშნულების ღრმა აზრით, – ისეთივე უმნიშვნელოვანესია, როგორიც თვით ქმნადობა. ასოთა მოხაზულობები ლაგდება სინათლის გავრცელების აღნიშვნის ორი ელემენტის – ხაზისა და წერტილის ყველა შესაძლებელი შეთავსება-შეწყობის მეშვეობით. ამავე ელემენტებით აღინიშნება გახმოვანების ნიშნებიც („ალეფ-ბეთის“ ოცდაორივე ასო თანხმოვნებია).
უძლიერესი სულიერი ძალებია ჩაბუდებული ებრაულ დამწერლობაში. ღვთიური ენერგიით დამუხტულ, სამყაროს პულსისმიმცემ თითოეულ ასოს თუ ნიშანს გარკვეული საგანგებო მისია აქვს დაკისრებული. ნებისმიერი ბგერის წარმოთქმისთანავე შესაბამისი სულიერი ძალა პოულობს გამოძახილს, მოემართება ცისქვეშეთისკენ, დაივანებს დედამიწაზე – იქ, სადაც, ყოველი საგანი უხილავი ძაფებით დაკავშირებულია შემოქმედის საერთო ჩანაფიქრთან და – ქმნადობის მიზნის მისაღწევად – ისე უბრალოდ და უმიზეზოდ, ფოთოლიც კი არ სწყდება ხეს.
ყოველივეს უმაღლესი გონი განაგებს, ყველა და ყველაფერი ღვთიური მეთვალყურეობის ქვეშაა და, უზენაესის ნება-სურვილით, პირველი ადამიანის – ადამის მიერ დარქმეული სახელის შეწევნით ცოცხლობს.
წმიდა ენაზე დაწერილი სიტყვა თავის თავშივე შეიცავს ფარულ ინფორმაციას, პირდაპირ კავშირშია აღსანიშნავი საგნის ფიზიკურ თვისებებთან და სრულად გამოხატავს მის არსსა და მნიშვნელობას. ბრძენთა ახსნით, მაღლაური – ზებუნებრივი სამყაროებიც კი წმიდა ასოთა კომბინაციებით შექმნა უფალმა.
უძველეს კაბალისტურ ნაშრომში „სეფერ ჰა-იეცირა“ (რომლის ავტორად სწავლულთ პირველი ებრაელი – აბრაჰამი მიაჩნიათ) ებრაული ასოები ქვებთან, სიტყვები კი სახლებთან არის შედარებული; როგორც სახლი შენდება ქვისგან, ისე სიტყვებია აგებული ოცდაორი ასოსგან. „უფლის სიტყვით შეიქმნა ზეცა და მის ბაგეთა სუნთქვით მთელი მისი მხედრიონი… მან ღაღადჰყო და – წარმოიშვა, მან ბრძანა და – არსებობს“ („თეჰილიმ“; 33:6,9).
„ალეფ-ბეთის“ ასოთა სახელწოდებები არც ბიბლიაშია ნახსენები, არც ებრაულ წარწერებში. ისინი მხოლოდ თალმუდიდან და სირიული ლიტერატურიდანაა ცნობილი. სწავლულთ მიაჩნიათ რომ თავიდან ასოების სახელწოდებები ემსახურებოდა გამოსახულებების სახელებს. მიღებული იყო ასეთი განმარტებანი: „ალეფ“ – ხარი (ხარის თავი); „ბეთ“ – სახლი, კარავი; „გიმელ“ – აქლემი (აქლემის კისერი); „დალეთ“ – კარი; „ჰე“ – ფანჯარა, სარკმელი; „ვავ“ – კავი, კაუჭი; „ზაინ“ – მახვილი, შუბი; „ხეთ“ _ ზღუდე, გალავანი, ღობე; „ტეთ“ – ბეწვი, ტყავი; „იოდ“ – ხელის მტევანი, პეშვი; „ქაფ“ – კოვზი, ხელისგული, ნები, ტერფი; „ლამედ“ – სახრე; „მემ“ – ტალღა, ზვირთი; „ნუნ“ – თევზი; „სამეხ“ – საყრდენი, საბრჯენი; „(ყ)აინ“ – თვალი; „ფე“ – პირი; „ცადი“ – სათევზაო ნემსკავი; „კოფ“ – ნემსის ყური („კუფ“), ნემსის ყუნწი; „რეშ“ – თავი; „შინ“ – კბილი; „თავ“ – დოლი, დაფდაფი.
წიგნიდან „დასაბამიდან მოაქჟამამდე“
ავტორი -ისაკ (ირაკლი) კრიხელი
