ქრისტიანები და „დაუხსნელნი“: ორი შეხედულება ეკლესიის წევრებთან დაკავშირებით

 

სტატიაში გახლავთ რიკ უორენისა და ჯონ მაკარტურის ქადაგებათა  შედარებითი ანალიზი (აღებულ იქნა თითოეული მქადაგებლის 25 ქადაგება) იმის განსახილველად თუ, როგორ არიან მათში წარმოდგენილნი ქრისტიანული თემის მიღმა მყოფი ადამიანები და, როგორია ორივე ხუცესის სწავლება საკუთარ ეკლესიათა წევრების მიმართ „გარეშეებთან“ ურთიერთობის დამყარების შესახებ.     

 

ეს თემა იმ მიზეზით ავარჩიე, რომ მეჩვენებინა, რა მნიშვნელოვან გავლენას ახდენენ ჯონ მაკარტური და რიკ უორენი ევანგელისტ-ქრისტიან ბაპტისტთა კავშირის რუსეთის ეკლესიებზე. მაკარტურის მიერ დაწერილი ათეულობით წიგნი და კომენტარი ითარგმნა რუსულ ენაზე. სამარაში გახსნილი Master’s Seminary-ის ფილიალი, მრავალი წლის განმავლობაში ამზადებდა ათეულობით მქადაგებელსა და ხუცესს, მიუხედავად იმისა, რომ მრავალჯერ ამ სკოლის გავლენა უფრო მეტად კამათსა და დაყოფას ემსახურებოდა, ვიდრე აღშენებას (განსაკუთრებით, ეს ეხება კალვინიზმთან/არმინიანიზმთან დაკავშირებულ საკითხებს). ამისდა მიუხედავად, მრავალი რუსი ხუცესი დიდად აფასებს მაკარტურს იმის გამო, რომ ის ხაზს უსვამს განმარტებითი ქადაგების მნიშვნელობას, წმინდა წერილის ავტორიტეტისადმი უკომპრომისო ერთგულებას და ტრადიციულ მორალურ ფასეულობათ.

რიკ უორენის წიგნი „მიზანდასახული ეკლესია“ რუსულ ენაზე ითარგმნა, დაახლოებით, 20 წლის წინ. მას მოჰყვა მისივე დაწერილი რამდენიმე სხვა წიგნიც.

მიუხედავად იმისა, რომ ევანგელისტ-ქრისტიან ბაპტისტთა რუსეთის კავშირის და მრავალმა მსახურმა უარყო მისი მიდგომა, როგორც „უცხოური“ და „მეტისმეტად პრაგმატული“, ბევრი ახალგაზრდა ლიდერისათვის ეს წიგნი იქცა თავისებურ სახელმძღვანელოდ იმის შესახებ, როგორ უნდა წარიმართოს ადგილობრივი ეკლესიის ცხოვრება-საქმიანობა მისი პოტენციალის მაქსიმალური რეალიზაციისათვის. დღეს, მსახურთა გუნდი უორენის ეკლესიიდან მუშაობს რუსეთში რამდენიმე ეკლესიის დაარსების საკითხზე „სედლბეკის“  (Saddlback) ეკლესიის პროექტ PEACE-ის ფარგლებში.

ცოტაოდენ რომ გავამარტივოთ, შეიძლება ითქვას, რომ ეს მქადაგებლები არიან იმ ორი ურთიერთსაპირისპირო ტენდენციის შთამაგონებელნი, რომელთაც ვხედავთ რუსეთის ბაპტისტურ ეკლესიებში.

პირველი – ესაა ფუნდამენტალიზმისკენ მიზიდულობა „სწორ დოქტრინებზე“ ყურადღების გამახვილებით; ამ ტენდენციის კიდევ ერთი გამოჩენილი წარმომადგენელია ჯონ პაიპერი. მეორე ტენდენცია ღიაა „მაძიებელთათვის“, ორიენტირებულია კულტურაზე. აქ მიმართულების კიდევ შთამაგონებლად წარმოგვიდგება ბილ ჰაიბელსი.

ამ ორ ტენდენციას შორის არსებული დაძაბულობის გათვალისწინებით მოვახდენ ეკლესიის მიღმა მყოფ ხალხთან ორივე მქადაგებლის დამოკიდებულების ანალიზს. ეს ანალიზი კი მიზნად ისახავს რუსეთის ბაპტისტთა ღვთისმეტყველებასა და მისიის პრაქტიკაზე მათ მიერ მოხდენილ პოტენციურ გავლენას. უპირველეს ყოვლისა, ყურადღებას მივაპყრობ ქადაგებისადმი ორ სხვადასხვა მიდგომას. შემდეგ გამოვიკვლევ იმ საღვთისმეტყველო წინაპირობათ, რომელთა პოზიციიდანაც თითოეული მქადაგებელი განსაზღვრავს „ქვეყნიერებისა“ და „კულტურის“ კონცეფციებს. ამის შემდეგ ჩემს თვალთახედვაში მოვაქცევ იმას თუ, როგორ წარმოადგენენ ისინი საკუთარ ქადაგებებში ქრისტიანული თემის მიღმა მყოფ ადამიანებს. ბოლოს, შემოგთავაზებთ მოკლე დასკვნებს და კვლევის შედეგების შესაძლო პრაქტიკულ გამოყენებას რუსულ კონტექსტში.

ქადაგებათა შეზღუდული რაოდენობის გათვალისწინებით (თითოეული მქადაგებლის 25 ქადაგება), რომლებიც წარმოითქვა სხვადასხვა მიზეზის გამო დროის ხანგრძლივი პერიოდის განმავლობაში (ჯ. მაკარტურის ზოგიერთი ქადაგება თარიღდება 1969 წლით), რთულია საბოლოო დასკვნების გამოტანა ამ მქადაგებელთა შეხედულებების შესახებ. იმისათვის, რომ წინამდებარე სტატიაში არსებული შედეგები შევასწოროთ, საჭიროა შემდგომი კვლევები, რომლებიც განხორციელდება გაცილებით უფრო მოცულობითი მასალის დამუშავების შემთხვევაში.

სიტყვის „ერთგულება სწავლებაში“ და „აქტუალურობა თარგმანში“

პირველი შთაბეჭდილება, რაც დამრჩა ჯონ მაკარტურისა და რიკ უორენის ქადაგებათა შედარებისას, გახლავთ ის, რომ ჩვენ საქმე გვაქვს ქადაგებისადმი ორ განსხვავებულ მიდგომასთან. ეს განსაკუთრებით შეეხება კულტურისადმი ორივე მქადაგებლის დამოკიდებულებას. ასეთი დასკვნა ეფუძნება რამდენიმე დაკვირვებას.

პირველ რიგში, ესაა ქადაგებათა თემების არჩევა: თუკი მაკარტურის შემთხვევაში ქადაგებათა თემები, აუცილებლად, ბიბლიური ან საღვთისმეტყველოა, უორენის ქადაგებათა თემები აღებულია მისი ეკლესიის წევრთა ცხოვრებიდან ან საერთოდაც, კულტურიდან. აი, რამდენიმე მაგალითი:

ჯონ მაკარტური:

„ღმერთის შვილების მახასიათებლები“
„სატანა“
„გამარჯვება სიკვდილზე“
„თემებს შორის უდიდესი – ღვთის დიდება“
„უხილავი ღმერთის ხატება“
„ხელისუფალთა მიმართ მორჩილების შესახებ“
„ხარება ქვეყნიერებისათვის“
„მხსნელი რწმენის აუცილებელი შემადგენელი ნაწილები“.

 

რიკ უორენი:

„ღვთიური წამალი მოუსვენრობისათვის“
„სიტყვა შრომაჰოლიკებისადმი“
„მიიღე შენი ცხოვრებისათვის განკუთვნილი ღმერთის მიზანი“
„განკურნება ცხოვრებისეულ უბედურებათა შემდგომ“
„როგორ გავიგონოთ, რას ამბობს ღმერთი“
„მიჰყევი ღმერთისმიერ ფინანსურ გეგმას“
„ნუ დაეთანხმები ნაყალბევს“
„რით არის განსაკუთრებული შობა“.

მეორე დაკვირვება შეეხება ქადაგებათა შინაარსსა და სტრუქტურას. მაკარტურისათვის ჩვეულია განმარტებითი (ექსპოზიციური) ქადაგება: ის იწყება ბიბლიური ტექსტით ან დოქტრინალური საკითხით, რასაც მოსდევს მეტ-ნაკლებად დეტალური ეგზეგეტიკა, რაც ქადაგების, დაახლოებით, 80%-ს იკავებს. ქადაგებისას მაკარტური ხშირად მიმართავს ბერძნულ და ებრაულ სიტყვებს, საუბრობს აუცილებელ ისტორიულ ინფორმაციაზე და ახდენს იმ რამდენიმე ბიბლიური ტექსტის ურთიერთშეპირისპირებას, რომლებიც შესასწავლ თემას შეეხება. ქადაგების მთავარი აზრი, ჩვეულებისამებრ, ილუსტრირებულია მოკლე შედარებით ან ციტატით, შემდეგ წარმოდგენილია სპეციფიკური გამოყენება თემის წევრთათვის. გაფართოებულ ილუსტრაციას მქადაგებელი, ჩვეულებრივ, წარმოადგენს ქადაგების დასრულებამდე ცოტა ხნით ადრე, რაც წინ უძღვის პრაქტიკულ რჩევა-დარიგებას (ქადაგების ტექსტის, დაახლოებით, 7–8%) და ლოცვას.

მაკარტურის მიდგომისგან განსხვავებით რიკ უორენისათვის ჩვეული ქადაგება, თითქმის ყოველთვის, თემატურია. ის იწყება „ეგზისტენციალური“ შეკითხვით, რომელიც, მქადაგებლის აზრით, უნდა გაარკვიოს მსმენელმა (ცხოვრების მიზანი, მომავლისადმი შიში, სხვა ადამიანთა მხრიდან კეთილგანწყობის სურვილი და ა.შ.). საწყისი კითხვა, ასე ვთქვათ, უბიძგებს მქადაგებელს ტექსტის ან, უმრავლეს შემთხვევაში, ტექსტებისკენ, რომლებიც შეეხება ქადაგების თემას. ისტორიული და ლინგვისტური ინფორმაცია მინიმალურია და გამოიყენება მხოლოდ რთული ტექსტის განსამარტავად ან ამა თუ იმ აზრის ხაზგასასმელად. თითქმის ყოველი მეორე ქადაგება (12 ქადაგება 25-დან) მოიცავს დამოწმებას, როცა ერთი ან ორი ადამიანი გამოდის წინ და დანარჩენ მსმენელს უზიარებს პირად გამოცდილებას, ახდენს იდეის ილუტრირებას და/ან ქადაგების პრაქტიკულ გამოყენებაზე საუბრობს. ასეთი მიდგომა კათედრას ნაკლებად „ოფიციალურს“ და შესაბამისად, ნაკლებად დაშორებულს ხდის სედლბეკის ეკლესიაში მოსიარულე „ჩვეულებრივ ადამიანთაგან“.

მესამე დაკვირვება − ბიბლიის რომელ თარგმანს იყენებს თითოეული მქადაგებელი. თავის ადრეულ ქადაგებებში მაკარტური ყოველთვის მეფე იაკობის ვერსიას (KJB) იყენებდა, ხოლო, ცოტა ხნის წინანდელი ქადაგებები ახალ ამერიკულ სტანდარტულ ბიბლიას (NASB) ეფუძნება.

უორენი, ჩვეულებისამებრ, ქადაგებს ახალი საერთაშორის ვერსიიდან (NIV), თუმცაღა, ხშირად სხვა თარგმანებსაც მიმართავს, ესენია: Living Bible, Amplified Bible და New Century Version. თავის ბევრ ქადაგებაში უორენი ასახელებს ერთი და იმავე ტექსტის სხვადასხვა ვერსიას და ამით ცდილობს ტექსტი, რაც შეიძლება მეტად, გასაგები გახადოს. გარდა ამისა, ის ხშირად ახდენს ტექსტის პერიფრაზირებას, რათა იგი მსმენელისათვის გასაგები იყოს:

„ყურადღება მიაქციეთ შემდეგ მუხლს: ‘ყველაფერი, აბსოლუტურად ყველაფერი, დაიწყო მასში და მასში პოულობს საკუთარ მიზანს’. ნება მომეცით, ზემოთქმული განვაზოგადო, რათა ამ ტექსტს სრულად მოვფინო ნათელი. უპირველეს ყოვლისა, თქვენ შეიქმენით ღმერთის მიერ და ღმერთისთვის. სანამ ამას ვერ მიხვდებით, თქვენს ცხოვრებას აზრი არ ექნება“ („მიიღე ღმერთის მიერ შენი ცხოვრებისთვის განკუთვნილი მიზანი“).

უორენი ცდილობს შეამციროს მანძილი მსმენელსა და ტექსტს შორის და ამიტომ იგი ხშირად მიმართავს ანაქრონიზმებს: „მდიდარი ახალგაზრდა ხელმძღვანელი მივიდა იესოსთან. ეს იყო ახალგაზრდა ქალაქელი პროფესიონალი კაცი… იესომ იცოდა, სახელდობრ, რა იყო მისი ცხოვრების კერპი − მისი საბანკო ანგარიში“ („ნუ დაეთანხმები ნაყალბევს“).

ჯონ სტოტის ცნობილი მეტაფორის გამოყენებით, შეიძლება ითქვას, რომ მაკარტური და უორენი სხვადასხვა მხრიდან აშენებენ ხიდს. მაკარტური საკუთარ თავს აღიქვამს „ერთგულ მქადაგებლად“, რომლის ამოცანაც გახლავთ ქრისტიანული რწმენის დოქტრინების დაცვა და სწორად სწავლება (იხ. „პირველი მქადაგებლის ეპიტაფია“), უორენი კი ცდილობს შეუსაბამოს სახარება ჩვეულებრივ ადამიანთა ყოველდღიურ ცხოვრებას, რომლებიც ცხოვრებისეულ პრობლემებს ებრძვიან. ამ ორ მიდგომას შეიძლება ვუწოდოთ სიტყვისადმი „ერთგულება გადმოცემაში“ და სიტყვის „აქტუალურობა თარგმანში“.

მაკარტურის მრავალი ქადაგება პოლემიკურია და მიმართულია სახარების ნებისმიერი დამახინჯების წინააღმდეგ. ის საკმაოდ ხშირად იყენებს ისეთ ცნებებს, როგორებიცაა „ერესი“ (7 მაგალითი), „ცრუმოძღვარნი“ (30-ზე მეტჯერ), „ცრუძმანი“ და „ცრუ რწმენა“ (9). უორენი არასოდეს ახსენებს ერესს და მხოლოდ ერთხელ საუბრობს ცრუმოძღვართა შესახებ. სიტყვა „დოქტრინა“ არასოდეს ჟღერს მის ქადაგებებში (მაკარტურთან კი 23-ჯერ გვხვდება).

 

საღვთისმეტყველო  წინაპირობანი:  „ქვეყნიერების“ ორი კონცეფცია

 

ჯონ მაკარტური

სანამ ეკლესიის მიღმა მყოფ ადამიანთა შესახებ თითოეული მქადაგებლის შეხედულების შეფასებაზე გადავიდოდეთ, ღირს ყურადღების გამახვილება ქვეყნიერების შესახებ მათ შეხედულებაზე (ადამიანთა საზოგადოების ან კულტურის გაგებით). მაკარტურის აზრით ქვეყნიერებაზე სატანა უფლობს:

„ის განაგებს ამ ქვეყნიერებას, თუკი თქვენ ჯერ კიდევ არ იცით. ის ამა სოფლის მთავარია. ის ამ საუკუნის მმართველია. მთელი მსოფლიო ისე უჭირავს ხელთ ეშმაკს, ვითარცა მძინარე ბავშვი… ეშმაკი განაგებს მსოფლიო სისტემას“ („სატანა“).

აქედან ბუნებრივად გამომდინარეობს მისმიერი გაგება ადამიანური კულტურისა, საზოგადოებისა და მისი ინსტიტუტებისა:

„(სატანამ) ხელთ იგდო ქვეყნიერების მასობრივი ინფორმაციის საშუალებები… ყველაფერი მას ეკუთვნის… ფილმები, გაზეთების უდიდესი ნაწილი, სკოლები, საგანმანათლებლო სისტემა, წიგნები… ქვეყნიერების სისტემაში არსებული ყოველი საგანი სატანის ხელთაა გარდა იმისა, რაც ქრისტესადმია მიძღვნილი. არ არსებობს ნეიტრალური ტერიტორია, მეგობრებო. ერთი სიტყვით, არავის შეუძლია წმინდა ნეიტრალური საქმიანობა“ („სატანა“).

ამ მიზეზით მაკარტური არ არის დაინტერესებული კულტურასთან რაიმე დიალოგით, განსაკუთრებით, თანამედროვე კულტურასთან. ის, პრაქტიკულად, არასოდეს ახდენს თანამედროვე მოაზროვნეთა, მსახიობთა, მწერალთა, პოლიტიკოსთა ან კულტურის სხვა მოღვაწეთა ციტირებას და თუ, რომელიმე გავლენიან ფიგურას ახსენებს იგი, მაშ, იგი ყოველთვის გარდასულ საუკუნეთა დიდებული წარმომადგენელია: სოკრატე, პლატონი, მიქელანჯელო, და ვინჩი, ნაპოლეონი, დანტე, მილტონი, ბენჯამინ ფრანკლინი და ზოგიერთი სხვა. მაკარტური ციტატებს ასახელებს ქრისტიანული ჰიმნებიდან, ეპისკოპოს ბერგეროფის, თომას გრეის, ჩარლზ სპერჯენის, ს.დ. გორდონის შრომებიდან, ასევე, შოტლანდიელი რეფორმატორის რიჩარდ კამერონის, XIX საუკუნეში ინდოეთში მოღვაწე მისიონერების და სხვათა შრომებიდან.

მაკარტური ასევე არასოდეს ახსენებს ჰოლივუდს, ფილმები მას მხოლოდ სამჯერ აქვს ნახსენები და ისიც, ერთსა და იმავე ქადაგებაში − „სატანა“. მის ქადაგებებში იშვიათადაა ნახსენები ტელევიზია და ისიც რომელიღაც ტელეევანგელისტის კრიტიკის კონტექსტში, რომლის ვინაობაც უცნობია. ხელოვნებას იგი ახსენებს იმასთან დაკავშირებით, რომ დაადასტუროს მისი „დეგენარაციული“ ბუნება და უსარგებლობა ხსნის საქმეში. თანამედროვე მუსიკა „დეგენარაციულია“, ამიტომაც მაკარტური სარკასტულ აზრს გამოთქვამს იმ ეკლესიათა მიმართ, რომლებსაც სურთ თავის „აქტუალურად წარმოჩენა“ და „საუკეთესო როკ-ნ-როლ ჯგუფის ყოლა იმ თაობისათვის, რომელიც წინ აღუდგა კლასიკურ მუსიკას“ („ეკლესია, რომლითაც შეიძლება იამაყო“). აი, დამახასიათებელი გამოთქმანი:

„მუსიკა დეგენერატების მოედნად იქცა. სხვათა შორის, არა მხოლოდ მუსიკა, არამედ მთელი ხელოვნება, მაგრამ სწორედ მუსიკა გადაგვარდა საბოლოოდ ჩვენს კულტურაში, როგორც კომპოზიციისა და შესრულების, ასევე მათ შემსრულებელთა თვალსაზრისით“ („სულით აღვსილი მუსიკა“).

მეცნიერებას მხოლოდ მაშინ ახსენებს მაკარტური, როცა ქრისტეს აღდგომის დამადასტურებლად იშველიებს მას. სხვა არც ერთი გამოკვლევა, მიმოხილვა (საერო) ან სტატისტიკა არ არის დასახელებული მის ქადაგებებში. მასობრივი ინფორმაციის საშუალებები და განათლება სატანის სიცრუის რუპორადაა წარმოდგენილი:

„ვუყურებ ქვეყნიერებას, შეცბუნებულს, ქაოსით მოცულსა და დაკარგულს და მესმის მთელი იდიოტიზმი, რაც თავზე გვეყრება ადამიანური ფილოსოფიის სახელით და ასევე, მთელი ის სისულელე, რაც მასობრივი ინფორმაციის საშუალებების მეშვეობით მოედინება და მთელი სიცრუე, მცდარი პასუხები და ცდომილი შეხედულებანი…“ („ჭეშმარიტად სულიერი მსახურების ნიშნები“ − 3).

„(სატანა) ჩვენს ნახევარღვთისმეტყველებაში იმალება. ის იმალება ჩვენს ფილოსოფიასა და ჩვენს საგანმანათლებლო სისტემაში. მსოფლიოს ყველა მასობრივი ინფორმაციის საშუალებაში − აი, სადაა სატანა… თავად ქვეყნიერება ის ინსტრუმენტია, რომლის მეშვეობითაც მოქმედებს სატანა“ („სატანა“).

რასაკვირველია, მაკარტური უშვებს კულტურაში ნეიტრალურ ელემენტთა არსებობას:

„რა თქმა უნდა, არსებობს ისეთი რაღაცებიც, რომლებიც ჩვენი ჯანმრთელობისთვის, სხეულისთვის, სულიერი სიამოვნებისთვის არის განკუთვნილი, რომელთაც არ გააჩნიათ მორალური ფასეულობა და ღვთის მიერ ჩვენი სიამოვნებისთვის არის მოცემული, მაგრამ ყველაფერი, რასაც ზნეობრივი სარჩული აქვს, ან ღმერთისკენაა ან ღმერთის წინააღმდეგ“ („სატანა“).

ესქატოლოგიის მისეული გაგების შუქზე ამ ნეიტრალურ ელემენტებს არ გააჩნიათ მუდმივი ფასეულობა. ღმერთი გაანადგურებს ადამიანურ კულტურას; მხოლოდ მარადიულ რეალიებს აქვთ მნიშვნელობა.

„იმის მიხედვით, როგორ იფლობა დაცემული ქვეყნიერება უფრო და უფრო ღრმად გარყვნილებაში, ის იმ ფსკერს უახლოვდება, როცა უფალი დაბრუნდება ამ წუთისოფლის გასანადგურებლად და ახალი ცისა და მიწის შესაქმნელად. ახლა კი მუსიკა, კაცობრიობასთან ერთად, გადაგვარების გზას ადგას“ („სულით აღვსილი მუსიკა“).

„მოციქული პავლე ზრუნავს ღმერთზე, ქრისტეზე, სულიწმიდასა და ადამიანთა უკვდავ სულებზე. მისთვის წარმავალი სამყაროს კუთვნილ ქონებას, იდეებს, სისტემებს, სტრანდარტებს, ამბიციებს, მიღწევებს, არავითარი მნიშვნელობა არ აქვს“ („სიმტკიცის საიდუმლოებანი“).

ამგვარად, პავლეს წერილის თავისეულ გაგებაში (რომელიც, მაკარტურის აღიარებით, მისი „სულიერი გმირია, მისაბაძი მაგალითია“) („ჭეშმარიტი ხუცესის საზრუნავნი“), მაკარტური დარწმუნებულია, რომ მომავალი აპოკალიპსი ყველანაირ კულტურულ საქმიანობას „უაზრობად და სიცარიელედ“ აქცევს („ხარება ქვეყნიერებისათვის“). არ ღირს დროის, სიცოცხლის, ტალანტების, ენერგიისა და რესურსების დახარჯვა იმაზე, რაც „მატერიალურია, ამქვეყნიურია… იმაზე, რაც დაიწვება“ (იქვე). უფრო მეტიც, მათ შესახებ თხოვნა ლოცვაში შეიძლება ნიშნავდეს ღვთის ნებისათვის წინააღმდეგობის გაწევას:

„მატერიალურ ნივთებს როცა ითხოვთ: მანქანებს, ფულს, ჯანმრთელობას და ასე შემდეგ, თქვენ, პირდაპირი გაგებით, მრუშებად იქცევით… ასე მოქცევით კი ღვთის მტრები ხდებით“ („ლოცვა, როგორც თაყვანისცემის უმაღლესი ფორმა“).

ამგვარად, მაკარტურის შეხედულება კულტურაზე მთლიანობაში, უფრო მეტად უარყოფითი შეფერილობისაა, ვიდრე დადებითი, ამიტომაც, მორწმუნეთა რაიმე სახის ურთიერთქმედება ქვეყნიერებასთან არ გახლავთ მოწონებული, მაშინაც კი, როცა ყოველივე ამქვეყნიური არ არს ცოდვით გასვრილი, წარმავალი და მატერიალური და მკვეთრად არ ეწინააღმდეგება იმას, რაც მარადიულია და სულიერია.

რიკ უორენი

ზემოაღწერილი ღვთისმეტყველების ტიპისგან რიკ უორენის ქადაგებათა განხილვაზე თუ გადავალთ, მაშინვე შევამჩნევთ ქვეყნიერების შესახებ მის, გაცილებით უფრო დადებით, შეხედულებას. უორენი თითქმის ყოველთვის დადებითი აზრით იყენებს ამ სიტყვას: ქვეყნიერება ღმერთის ქმნილებაა, რომელიც ღმერთს უყვარს და ზრუნავს მასზე. უორენი არც ერთხელ არ ამბობს იმას, რომ სატანა განაგებს წუთისოფელს. სატანის (37) და ეშმაკის (33) ყველა ხსენება შეეხება მისი, როგორც მაცდურის, ქმედებებს მორწმუნეთა ცხოვრებაში: ის „ბრალმდებელია, ცილისმწამებელი, მაცდური, განმკითხველი, გამრყვნელი“ და ა.შ., მაგრამ, ამასთან, სატანას იგი არ აღიქვამს დაცემული ქვეყნიერების მთავრად.

უდავოა, რომ უორენი არაერთხელ უსვამს ხაზს იმას, რომ ჩვენ არასრულყოფილ მსოფლიოში ვცხოვრობთ. პრობლემა, თუმცაღა, საძიებელია ადამიანთა ფასეულობებსა და გადაწყვეტილებებში, ამიტომაც, უორენი თავის უარყოფით კომენტარებს, ძირითადად,  მიმართავს საზოგადოების შესახებ თავისი კონცეფციისაკენ. ეს საზოგადოება „ყველაფრის ნებას აძლევს საკუთარ თავს“, „სასტიკია“, მასში ცხოვრება ჰგავს „ვირთხების რბოლას“.

„ბიბლია ამბობს, რომ ეს ქვეყნიერება არ არის სრულყოფილი და, რადგან მასში ცოდვაა, ადამიანები სჩადიან ბოროტებას და იტანჯებიან საკუთარ მოქმედებათა შედეგებით“ („აღდგენა ცხოვრებისეულ უბედურებათა შემდგომ“).

„ჩვენი საზოგადოება დანგრეულია და უფრო და უფრო დაბლა ეშვება იმ მიზეზით, რომ ადამიანები არ ადგანან სწორ გზას, გზას, რომელიც ღმერთმა დაგვისახა. კეთილი უწყება ისაა, რომ სიმართლის გზა განკურნების გზაცაა“ („ღმერთისმიერი წამალი გაუბედაობისათვის“).

ცოდვის არსი, უორენის თანახმად, გახლავთ ის, რომ ღვთის მიერ მოცემული ნიჭები არასწორად გამოიყენება ან თავად ღმერთის ადგილს იკავებს. „რა არის კერპი? კერპი გახლავთ ყველაფერი, რაც გაიძულებთ თქვენი მზერა ღმერთისგან სხვა რაიმეზე გადაიტანოთ და, როცა რაიმე, გარდა ღმერთისა, ადამიანის ცხოვრებაში პირველ ადგილს იკავებს, მაშ, ეს არის კერპი, რაც უნდა კარგი იყოს იგი“ („ნუ დაეთანხმები ნაყალბევს“), თუმცა, ჩვენი სურვილები და სიამენი, უმეტესწილად, ცუდი არ გახლავთ.

„შეუძლებელია იცხოვრო და არ გქონდეს დალევის, ჭამის, ძილის, სქესობრივი ლტოლვის, დაწყებულის დამთავრების სურვილი. ღმერთმა ჩადო ჩვენში ეს სურვილები. ეს მისი კეთილი საბოძვარია, მაგრამ ნებისმიერი სურვილი, რომელიც უკონტროლოა, შემდეგ დამანგრეველი ხდება“ („როგორ დავამარცხოთ ცდუნებანი“).

უორენი ხშირად თვალსაჩინოდ წარმოგვიდგენს ამ აზრს სექსუალურ ურთიერთობათა მაგალითზე (33-ჯერ 25 ქადაგებაში). მისგან განსხვავებით, მაკარტური არ ახსენებს სექსს და ათივე მაგალითი, რომლებშიც გამოიყენება ზედსართავი სახელი „სექსუალური“, ნახსენებია ფრაზაში − „სექსუალური ცოდვა და ამორალურობა“.

უორენი არ განსჯის კულტურულ მოღვაწეობას, ვინაიდან ბოროტება სურვილებსა და კულტურულ დაწესებულებებში კი არ არის, არამედ იმაში თუ, როგორ იყენებენ ადამიანები მათ ან, როგორ ბოროტად იყენებენ. მისთვის ადამიანური მიღწევათ, მაგალითად, მეორე ფრონტის გახსნას ან ადამიანის გაფრენას მთვარეზე, დიდი მნიშვნელობა აქვს, თუმცაღა ისინი ფერმკრთალდება შობასთან შედარებით („რით არის განსაკუთრებული შობა“). სიმდიდრე კარგია, თუ ღმერთის ადგილს არ იკავებს („როგორ გავიგონოთ, რას ამბობს ღმერთი“).

ღმერთისათვის მნიშვნელოვანია ადამიანის ცხოვრება და ამიტომ იგი მის ყველა სფეროზე ზრუნავს: სამედიცინო გადასახადები, იპოთეკა, ფინანსური მოთხოვნილებანი („ღმერთისმიერი წამალი მოუსვენრობისათვის“). ეს დასტურდება რიკ უორენის ეკლესიის წევრთა დამოწმებათა მეშვეობით, როცა ისინი წინ გამოდიან, რათა დანარჩენებს უამბონ იმის შესახებ, როგორ მონაწილეობდა ღმერთი მათ ყოველღიურ საზრუნავთა მოგვარებაში: სახლის ყიდვასა თუ გაყიდვაში, სამუშაოს ძებნაში, სიმსივნის მკურნალობაში და ა.შ. შემდეგ, პროფესიასა თუ მოწოდებაზე საუბრისას, უორენი დარწმუნებულია, რომ ღმერთს შეუძლია ქრისტიანების გამოყენება ნებისმიერ გამოსადეგ სფეროში იმისათვის, რომ „რაღაც შეცვალოს ამქვეყნიერებაზე“ („მიჰყევი ღმერთისმიერ ფინანსურ გეგმას“).

„კარგად დაგეგმვა თუ გეხერხებათ, მაშ, თქვენს მსახურებაში გეგმების შედგენაც იქნება გათვალისწინებული. კარგად თუ ხატავთ ან წერთ, ან კარგად ერკვევით რიცხვებში ან კარგი ხელმძღვანელი ხართ, მაშ, თქვენი ცხოვრება, თქვენი კარიერა, თქვენი მსახურება, თქვენი ადგილი ამ ქვეყნიერებაზე იყენებს იმას, რითაც დაგაჯილდოვათ ღმერთმა“ („როგორ გავარჩიოთ ღმერთის ხმა“).

კულტურის ამგვარი გაგება უორენს ანიჭებს თავისუფლებას იმისას, რომ მაგალითები დაასახელოს ცხოვრების ნებისმიერი სფეროდან. ის ლაპარაკობს გოლფის, ფილმების, პლაჟების, პოლიციელების, ფერმერების, ჟურნალ „ტაიმის“ შესახებ, ახდენს თანამედროვე ფილოსოფოთა ციტირებას. სულ მცირე, ერთხელ მაინც, იგი იშველიებს ჰოლივუდელი მსახიობის ქალის სიტყვებს (დადებითს), იხსენიებს კლინტონსა და ბუშს, ელვის პრესლის, ტომ სნაიდერს, ოსკა უაილდს, ბობი ლიჩის, სპორტულ სამყაროს, სამუშაოს, სამსახურის ავტომობილს, ინდიანა ჯონსს და ა.შ.

თითქმის ყველა ქადაგებაში რიკ უორენი იშველიებს გამოკითხვათა, სტატისტიკის ან სხვა სახის კვლევების შედეგებს, ეს იქნება საერო თუ ეკლესიის მიერ ჩატარებული. ღმერთის უარმყოფელ მეცნიერებას რაც შეეხება, უორენი შენიშნავს, რომ ეს ხდება „ამქვეყნიური სიამაყის“ გამო, რომელიც იყენებს „ფსევდოსამეცნიერო არგუმენტებს“ („რით არის განსაკუთრებული შობა“). ის ხშირად მიმართავს იუმორს, მათ შორის, კულტურულად განპირობებულ ხუმრობებს ქალებისა და მამაკაცების შესახებ.

მეორე მხრივ, უორენი დაჟინებით ურჩევს ქრისტიანებს გამოიჩინონ და თავშეკავება იმაში, როგორ გამოიყენებენ კულტურას. ეს გულისხმობს „საკუთარი აზრების დაცვის“ აუცილებლობას და უარის თქმას „გარკვეულ ფილმებისა და ტელე-შოუების“ ყურებაზე („ქორწინების განმტკიცება“). ეს გახლავთ, აგრეთვე, უნარი იმ ყველაფრის კრიტიკულად შეფასებისა, რასაც საზოგადოება გვათავაზობს („ნუ დაეთანხმებით ნაყალბევს“), უნარი კულტურული „მითების“ დანახვისა ისეთებად, როგორებიცაა სინამდვილეში („მიჰყვენი ღმერთისმიერ ფინანსურ გეგმას“). შედეგად, იმასთან დაკავშირებით, როგორი ურთიერთდამოკიდებულება უნდა ჰქონდეთ ქრისტიანებს კულტურასთან, მორწმუნეებს სჭირდებათ მოწიფულობა და არა კულტურისგან გაქცევა და მისთვის თავის არიდება.

 

ეკლესიის მიღმა მყოფი ადამიანები

 

ჯონ მაკარტური

 

მაკარტურის შეხედულება კაცობრიობაზე ეთანხმება ქვეყნიერების შესახებ მის შეხედულებას: „ყოველი დაუხსნელი ადამიანი ამქვეყნად იმართება სატანის მიერ… ნეიტრალური ტერიტორია არ არსებობს“ („სატანა“). ამგვარად, ჩვენ ვხედავთ დუალისტურ სურათს, რომელშიც კაცობრიობა ორ ჯგუფადაა გაყოფილი:

„შეხედეთ, როგორ გამოსახავს პავლე მათ წინ ორ ოჯახურ პორტრეტს: ერთ მათგანზე სატანა და მისი შვილები არიან გამოსახულნი, მეორეზე კი ღმერთი და მისი ყველა შვილი. ახლა შეხედეთ მათ შორის არსებულ განსხვავებას“ („ღვთის შვილების მახასიათებლები“).

მაკარტურის ღვთისმეტყველება ემორჩილება დედუქციურ ლოგიკას: მისთვის ცალკეული ბიბლიური მტკიცებულებანი საზოგადოა და მათგან უნივერსალური დასკვნები გამოაქვს. მაგალითად, იუდეველთა მთავრებისადმი მიმართულ იესოს სიტყვებს იოანეს 8:44-ში („თქვენი მამა ეშმაკია“), ის უნივერსალურ შეფერილობას სძენს.

ზნეობრიობის თვალსაზრისით, „დაუხსნელ ადამიანს არ ძალუძს აირჩიოს სიკეთის კეთება. იცით თუ არა ამის შესახებ? დაუხსნელი ადამიანი ყოველთვის არასწორად იქცევა“ („ღვთის შვილების მახასიათებლები“).

მათ ასევე არ შეუძლიათ ღმერთის შეცნობა: „თქვენ ხედავთ, რომ ქვეყნიერებას არ აქვს ღმერთის შემეცნების ან ქრისტეს (იქვე) შეცნობის არავითარი შესაძლებლობა“. მაკარტური ამ პუნქტის ილუსტრირებას ახდენს ცოტაოდენ დამთრგუნველი შედარებით:

„მე არასოდეს დამავიწყდება დედა, რომელიც ვერაფრით ეგუებოდა იმას, რომ მისი შვილი მოკვდა. ის დაიხარა და ბავშვს პატარა ლოყებზე ურტყამდა ხელს და სახეს უკოცნიდა, მაგრამ არაფერი არ ხდებოდა: ბავშვი ვერ სცნობდა თავის დედას. საერთოდ ვერ სცნობდა. როგორც გესმით, ამას თავისი მიზეზი ჰქონდა − ბავშვი მკვდარი იყო. ასევე, მოციქული პავლე ამბობს ეფესელთა 2:1-ში, რომ დაუხსნელი ადამიანი მკვდარია და მას არ შეუძლია შეიცნოს ღმერთი და მისი შვილები“ („ღვთის შვილების მახასიათებლები“).

ქრისტიანები უნდა მოელოდნენ იმას, რომ მათ არ „იცნობენ“ (ანუ აღიარებენ გაუგებენ ან მიიღებენ) ურწმუნოები, ვინაიდან ღმერთის შეცნობის შეუძლებლობა ღვთის შვილების ვერცნობასაც ნიშნავს. წინააღმდეგ შემთხვევაში, ეჭვქვეშ დგება საკითხი იმის შესახებ, მართლაც მისდევენ თუ არა მორწმუნეებუ უფალს: „ქვეყნიერებამ არ უნდა გაღიაროთ. ქვეყნიერება თუ გაღიარებთ, შეამოწმეთ საკუთარი დამოკიდებულება სიყვარულისა ღმერთთან“ (იქვე).

 

რიკ უორენი

 

მაკარტურისგან განსხვავებით, რიკ უორენი არ ფიქრობს კაცობრიობის შესახებ ორი ოჯახის ან ჯგუფის ამსახველი ტერმინებით. პირიქით, ადამიანებზე საუბრისას, უორენი, ჩვეულებისამებრ, საკუთარ თავს აიგივებს მთელს კაცობრიობასთან და ამჯობინებს ნაცვალსახელებს: „ჩვენ“, „ჩვენი“ და „ჩვენ“:

„ამ კვირაში მთელი მსოფლიოს ყურადღება მიპყრობილია ერთ მოვლენაზე − შობაზე. ყველაფერი მეორეხარისხოვანი გახდება ერთი პერიოდით 24 საათის განმავლობაში, როცა შობას აღვნიშნავთ… მაინც რა არის ასეთი განსაკუთრებული შობის დღესასწაულში? ეს ჩვენი ისტორიის ცენტრია. ჩვენი კალენდარიც იესო ქრისტეს ხსენებით იწყება“ („რით არის განსაკუთრებული შობა“).

„ყოველგვარი ეჭვის გარეშე, უპირველესი მიზეზი, რომელიც ქვეყნიერებაზე პრობლემებს ქმნის, არის უმწიფრობა… ჩვენ მთელ რიგ პრობლემებში ვიგდებთ თავს, წარმოვთქვამთ უმწიფარ სიტყვებს, ვიღებთ უმწიფარ გადაწყვეტილებებს და უმწიფრად ვიქცევით. ჩვენ ყველას გაზრდა გვჭირდება“ („მოწიფული პიროვნების მახასიათებლები“).

„ჩვენ ყველამ ვიცით, რა შეგვიძლია, ამიტომაც, არ ვცდილობთ ერთმანეთის გასულელებას, თავის მოკატუნებას ან მოტყუებას. ჩვენ ვიცით, რომ მითითებები გვესაჭიროება, თუკი გვინდა, რომ სწორ გზაზე ვიდგეთ. აღიარე შენი ცოდვა და მიიღე პატიება ღმერთისგან; მაშინ შეძლებ საკუთარი თავის პატიებას“ („ქორწინების განმტკიცება“).

უკანასაკნელი ორი ციტატიდან როგორც ვხედავთ, წინამორბედი მტკიცებულება ჭეშმარიტია იმ შემთხვევებშიც კი, როცა უორენი ცოდვის შესახებ ლაპარაკობს. ჩვეულებისამებრ, ის გაურბის იურიდიულ კატეგორიათა ხსნებას, მაგალითად, „ცოდვილნი“ და „წმიდანი“. პირველი სიტყვა უორენთან გვხვდება მხოლოდ ერთხელ, როცა ის ქრისტიანებს უწოდებს „ნაპატიებ ცოდვილებს“. სიტყვა „წმიდანი“ ასევე მხოლოდ ერთხელ გამოიყენება მათ საპატივსაცემოდ, ვინც დიდი ხნის განმავლობაში გახლდათ ამ ქრისტიანული თემის წევრი.

უორენიც და მისი თემის წევრებიც, რომლებიც საკუთარ დამოწმებებს დანარჩენებს უზიარებენ უორენის კათედრიდან, ხაზს უსვამენ, რომ ისინი ჩვეულებრივი ადამიანები არიან: „შეიძლება აღმოვაჩინოთ, რომ ჩვენ ყველაზე ჩვეულებრივი ადამიანები ვართ, რომელთაც რეალური პრობლემები გააჩნიათ და, რომლებიც ღვთის პასუხებს პოულობენ აქ, სედლბეკის ეკლესიაში“ („როგორ მივცეთ ღმერთს თქვენი მეშვეობით მოქმედების უფლება – 2“).

ეკლესიის მიღმა მყოფ ხალხე საუბრისას, უორენი, გარდა ჩვეულებრივი სიტყვისა „ადამიანები“, ყველაზე ხშირად იყენებს ტერმინს „ურწმუნოები“. ჩემი თვალთახედვით, ის ამ სიტყვას ამჯობინებს ისეთ სიტყვებს, როგორებიცაა: „დაღუპულნი“ ან „დაუხსნელნი“, იმ მიზეზით, რომ ეს სიტყვა ადამიანის მიერ არჩევანის უფლებას გულისხმობს. როგორც ზემოთ ვახსენეთ, უორენისათვის ცოდვის პრობლემა ისევე, როგორც მისგან განკურნება, პირად არჩევანზე დაიყვანება. ეს ერთ-ერთი იმ პუნქტთაგანია, რომელშიც მისი ღვთისმეტყველება მაკარტურის ღვთისმეტყველებას ეწინააღმდეგება.

„ღმერთმა არჩევანის თავისუფლება მოგვცა, მაგრამ ამ თავისუფლებაშივეა ჩვენი უდიდესი წყევლაც, რადგან ჩვენ მეტისმეტად ხშირად ვიღებთ არასწორ გადაწყვეტილებებს და, როცა არასწორად ვიქცევით, უდანაშაულო ადამიანები იტანჯებიან. ეს გასაგებია? ამქვეყნად ყოველთვის როდის აღესრულება ღვთის ნება, მეგობრებო“ („აღდგენა ცხოვრებისეულ უბედურებათა შემდგომ“).

ამგვარად, უორენის ყურადღება მიპყრობილია პიროვნებისკენ. ზღვარი სიკეთესა და ბოროტებას შორის არ ემთხვევა ეკლესიასა და ქვეყნიერებას შორის არსებულ საზღვარს; შეიძლება ითქვას, რომ ეს საზღვარი გადის თითოეული ადამიანის გულსა და ნებისყოფის შესაძლებლობებზე. სწორედ ამიტომ, უორენის ზნეობრივი მითითებანი მიმართულია მსმენელის პირადი არჩევანისადმი.

 

ეკლესია და დაუხსნელნი

 

ჯონ მაკარტური

მაკარტურიც და უორენიც თვლიან, რომ ეკლესია იმ მორწმუნეთა თემია, რომლებმაც ზურგი აქციეს ცოდვას და მიენდნენ ქრისტეს. მიუხედავად ამისა, როცა საუბარია ეკლესიასა და მის მიღმა მყოფ ადამიანებს შორის დამოკიდებულებაზე, საკმაოდ მკვეთრი განსხვავებანი იჩენს თავს.

მაკარტურისათვის მნიშვნელოვანია იმის ხაზგასმა თუ, რით განსხვავდება ეკლესია დანარჩენ ადამიანთაგან: „უდავოა, რომ არსებობს ბევრი ნიშანი, რომლებიც ეკლესიას გამოაცალკევებს მთელი დანარჩენი ქვეყნიერებისგან და მას უნიკალურად აქცევს“ („ღვთის შვილების მახასიათებლები“). შემდეგ ის ჩამოთვლის ეკლესიისა და საზოგადოების განმასხვავებელ მთელ რიგ უარყოფით და დადებით მახასიათებელს:

„როგორი ეკლესიით შეიძლება ვიამაყოთ? ეს არაა კლუბი ურწმუნოთათვის, არამედ ესაა გამოსყიდულ ადამიანთა შეკრება… ეს ის ადამიანები არიან, ვინც ჭეშმარიტად დახსნილია და არა ისინი, როგორებიც სარდეს ეკლესიაში იყვნენ, რომელთაც მხოლოდ სახელად ეწოდებოდათ ცოცხლები, სინამდვილეში კი მკვდარნი იყვნენ… არც ლაოდიკიელები არიან, რომლებიც უფალმა ამოანთხია თავისი პირიდან, რადგან მას გული ერევა მათზე… ეკლესია არ უნდა იყოს მორწმუნეთა და ურწმუნოთა ნაზავი… ესაა ნამდვილად დახსნილ ადამიანთა ეკლესია… რომლებიც თაყვანისცემისა და აღშენებისთვის იკრიბებიან“ („ეკლესია, რომლითაც შეგიძლიათ იამაყოთ“).

ქვეყნიერების შესახებ მაკარტურის ზემოხსენებულ შეხედულებებთან ერთად, ეკლესიის ამგვარი გაგება ხელს უწყობს მორწმუნეთა გამოყოფას ეკლესიის მიღმა მყოფ ურწმუნო ადამიანთაგან. სინამდვილეში: „ღვთის ნება თქვენი განწმენდაა, ანუ თქვენი გამოყოფა“ („შეგონება ერთგული ეკლესიისადმი“). თავის ზოგიერთ ქადაგებაში მაკარტური ქრისტიანებს არა მხოლოდ ქვეყნიერებასთან (როგორც აბსტრაქტულ ცნებასთან), არამედ ქვეყნიერებაზე მცხოვრებ ადამიანებთან სერიოზულ ურთიერთობათა არქონისკენ მოუწოდებს:

„აი, რას ამბობს მოციქული: „ნუ შეიყვარებთ ქვეყნიერებას და ნურც ამქვეყნიურს რასმე“. თქვენ მასთან არაფერი გაქვთ საერთო. თქვენ სიყვარულის ურთიერთობა გაქვთ ღმერთთან… თქვენ თუ სიყვარულის ურთიერთობა გაქვთ ქვეყნიერებასთან, გარწმუნებთ, თქვენ არაფერი გაკავშირებთ ღმერთთან“ („ღვთის შვილების მახასიათებლები“).

ამავდროულად, მაკარტური დარწმუნებულია, რომ ეკლესია ერთადერთი მიზნით არსებობს ქვეყნიერებაზე და მიზანი მოწაფეთა შეძენა გახლავთ. „ჩვენ აქ იმისთვის ვართ დატოვილნი, რომ შევიძინოთ მოწაფეები ყველა ხალხიდან. ასეთი უმნიშვნელოვანესი ამოცანა დაუსახა ღმერთმა ეკლესიას“ („ხარება ქვეყნიერებისადმი“).

მათეს 28:18-20-ში უფლის მიერ დატოვილი დიადი დავალებისადმი მიძღვნილ თავის ქადაგებაში, მაკარტური ჩამოთვლის ქრისტიანისათვის აუცილებელ რამდენიმე თვისებას, რომლებიც ამ მიზნის მისაღწევად არის საჭირო: საკუთარი თავის მიძღვნა, თაყვანისცემა, მორჩილება და ძალა. საინტერესოა, რომ არც ერთი მახასიათებელი არანაირად არ გახლავთ დაკავშირებული თავად დაუხსნელ ადამიანთა პიროვნებებთან. მაგალითად, ამ ჩამონათვალში არ არის ისეთი თვისება, როგორიცაა თანაგრძნობა. შესაძლოა, ეს იმით აიხსნება, რომ მაკარტური ყურადღებას ამახვილებს ხსნის საკითხში წინასწარ რჩეულობას. ხარებას საფუძველში მდებარე ძირითადი მოტივაცია ღვთის ბრძანებისადმი მორჩილება გახლავთ.

არ არის მაკარტურის სწავლებაში ურთიერთწინააღმდეგობანი ქვეყნიერებისგან დისტანცირების აუცილებლობასა და ქვეყნიერებაზე წასვლის ბრძანებას შორის? მაკარტური ახერხებს ამ ურთიერთწინააღმდეგობისათვის თავის არიდებას იმით, რომ მისი თვალთახედვით, დიადი დავალება დაიყვანება გაცხადებაზე. ის ნიშნავს „ქრისტეს სიკვდილისა და აღდგომის, ასევე პატიებისათვის აუცილებელი მონანიების შესახებ ქადაგებას; მოწოდებას რწმენისკენ, რათა მსმენელი ქრისტეს მოწაფედ აქციოს. ამაშია მთელი მისი არსი“ („მოწაფეობის ფასი“).

ამიტომაც, გასაკვირი არ გახლავთ, რომ იმაზე საუბრისას, როგორ შევიძინოთ პრაქტიკაში მოწაფეები, მაკარტური პრაქტიკულად არ ეხება ქრისტიანული თემის მიღმა მყოფ ადამიანებთან ურთიერთქმედების საკითხს. ამგვარად, მათეს 28:18-20-ის მიხედვით ქადაგებისას, ის, უბრალოდ, არ ახსენებს სიტყვას − „წადით“, რადგან თვლის, რომ ეს თავისთავად ცხადია:

„როგორ შევიძინოთ მოწაფეები? წავიდეთ, მოვნათლოთ, ვასწავლოთ. თანმიმდევრობა ძალიან მარტივია. „წადით“− ამბობს ქრისტე, რაც თავისთავად იგულისხმება. როგორ შეიძენთ მოწაფეებს, თუ არ წახვალთ? არსი იმაში არაა, რომ თქვენთან მოდიან, არამედ იმაში, რომ თქვენ მიდიხართ… ყველაფერი იქიდან იწყება, რომ უნდა წავიდეთ, მაგრამ მე მინდა ყურადღება გავამხვილო მეორე აზრზე, სახელდობრ, ნათლობაზე“ („ხარება ქვეყნიერებისადმი“).

სახარების ქადაგებისას, აუცილებელია ვიქადაგოთ მის განუყოფელ, მაგრამ ძნელად აღსაქმელ ნაწილზეც, რაც იესო ქრისტეს უფლობა გახლავთ.

მსგავსი გულუბრყვილობა ბრუნდება დღესაც… მაგრამ თქვენ, როცა ახარებთ, ადამიანი უნდა მიიყვანოთ იმის გაცნობიერებამდე, რომ ხსნისა და ქრისტეს კვალდაკვალ სვლისათვის აუცილებელია სამი ნაბიჯის გადადგმა: საკუთარი თავის უარყოფა, საკუთარი ჯვრის აღება და მის ნაკვალევზე სიარული. თქვენ ამბობთ: „ნაკლებად სავარაუდოა, რომ ადამიანები ამას წამოეგონ“. რას ვიზამთ, თუ ისინი არ მიიღებენ ამას, ვერ შეძლებენ გადარჩენას. ჩვენ არ შეგვიძლია სიტყვების შეცვლა იმ იმედით, რომ სასურველ შედეგს მივაღწევთ“ („მხსნელი რწმენის აუცილებელი შემადგენელი“).

არსებითად, მოწაფეობას „…არაფერი საერთო არ აქვს თქვენს მოთხოვნილებათა დაკმაყოფილებასთან. ეს იმის მიღებას არ ნიშნავს, რაც თქვენ გსურთ. ეს ნიშნავს, უთხრათ „არა“ ყველა თქვენს საჭიროებას, სურვილს, ამბიციას, ოცნებას, პროექტებსა თუ გეგმებს. ეს ნიშნავს მიიღოთ ჩემი (ღმერთის − მთარგმნ. შენიშვნ.) გეგმები და სურვილები. მოწაფეობის არსი დაკმაყოფილებაში კი არა, არამედ მსხვერპლშია“ („რის გამო იქცა ღმერთი ადამიანად“).

რასაკვირველია, მაკარტურს ესმის, რომ ბევრისათვის მსგავსი უწყების მიღება ადვილი არ იქნება. „აქ სასოწარკვეთილების გარკვეული წილიც არის. თქვენ იტყვით: ადამიანებს გაუჭირდებათ ამ სწავლების მიღება“, მაგრამ სულიწმიდის მოქმედება მორწმუნეთა გულებში მას იმედს აძლევს: „რა თქმა უნდა, ისინი არ იქნებიან ამაზე თანახმა, მაგრამ, ვინ თქვა, რომ ხსნა ადვილია ან საერთოდ, შესაძლებელია სულიწმიდის დახმარების გარეშე?“ („მხსნელი რწმენის აუცილებელი შემადგენელი“).

 

რიკ უორენი

გარეშე ადამიანების მიმართ ეკლესიის წევრების დამოკიდებულებაზე საუბრისას, უორენი თავის შეხედულებას გამოხატავს უილიამ ტემპლის ციტატის მეშვეობით: „ეკლესია ერთადერთი საზოგადოებაა, რომელიც არსებობს მათ სასიკეთოდ, ვინც მისი წევრები არ არიან. ჩვენ საკუთარი თავისთვის არ ვარსებობთ. ეკლესია არასოდეს არსებობდა საკუთარი თავისთვის. იესომ თქვა: „იმისთვის კი არ მოვედი, რომ მე მემსახურონ, არამედ, რათა სხვებს ვემსახურო“, („როგორ უნდა მისცეთ ღმერთს თქვენი მეშვეობით მოქმედების უფლება — 2“).

უორენი დარწმუნებულია, რომ ეკლესიის მიზანი ისაა, რომ „სულიერ, ემოციურ, ინტელექტუალურ ზრდაში დაეხმაროს ყოველ ადამიანს, რათა მათ გაწონასწორებულ ქრისტიანულ ცხოვრებას მიაღწიონ“ („მოწიფული პიროვნების მახასიათებლები“); ამიტომაც, საკუთარი ადგილობრივი ეკლესიის წარმოდგენისას, უორენი ყურადღებას იმაზე კი არ ამახვილებს, რა განასხვავებს მას ქვეყნიერებისგან, არამედ იმაზე, რა აახლოვებს მას ჩვეულებრივ ადამიანთა ტანჯვასა და განსაცდელებთან.

„აქედან თუ რომელიმეში დამნაშავე ხართ, მაშინ სედლბეკი − ესაა ეკლესია თქვენთვის. ეს მიტევებულ ცოდვილთა თემია, აქ არ არიან სრულყოფილი ადამიანები და უადგილოა თვითსიმართლე. ეს არის ადგილი, სადაც შეიძლება შეკრება ერთად და ერთად შრომა, ადგილი, სადაც შეიძლება მოსვლა პატიებისა და განკურნების საპოვნელად, სადაც შეიძლება ახალი სიცოცხლის შეძენა და ცდუნებათა დაძლევა, რომელთა დამარცხებაც მარტოს არ ძალგიძთ, რადგან ამისათვის ღვთის დახმარებაა საჭირო. აქ ის ადგილია, სადაც ეს შესაძლებელია, რადგან ჩვენ, ყველა ერთად, ვშრომობთ ამისათვის“ („ქორწინების განმტკიცება“).

ქადაგებაში − „როგორ უნდა მისცეთ ღმერთს თქვენი მეშვეობით მოქმედების უფლება“ −  (რომელიც, გარკვეულწილად, პარალელურია მაკარტურის ქადაგებისა − „ხარება ქვეყნიერებისათვის“) უორენი თემის წევრებს ეუბნება, რომ მათი ცხოვრებისეული მისია გახლავთ ის, რომ ქრისტესთან მოიყვანონ სხვა ადამიანები. „როგორც კი ირწმუნებთ, ღმერთს სურს, რომ საკუთარი რწმენა სხვებს გაუზიაროთ. მას სურს, რომ თქვენ სხვებს უყვებოდეთ მის შესახებ. მას სურს, რომ სხვა ადამიანები მიგყავდეთ მასთან ზუსტად ისევე, როგორც ვიღაცამ მიგიყვანათ ღმერთთან ოდესღაც“. ამასთან, უორენი განმარტავს, რატომაა მნიშვნელოვანი ამის გაკეთება და თავისი მოტივაციის საფუძვლად ასახელებს ეკლესიის გარეთ (და არა მის შიგნით) მყოფ ადამიანებს:

„რატომაა ეს მნიშვნელოვანი? იმიტომ, რომ მსოფლიოში ადამიანთა მხოლოდ 11% იცნობს იესო ქრისტეს. მხოლოდ 11%! ადამიანთა დიდი უმრავლესობა ისე ცხოვრობს სიცოცხლის ბოლომდე, რომ ვერ იგებს, რომ ღმერთს უყვარს ისინი, რომ ღმერთს აქვს გეგმა მათი ცხოვრებისთვის, ვერ იგებს, რომ იესო ქრისტე  მათთვის მოკვდა ჯვარზე“ (ნაწილი მე-2).

ამ ქადაგების ძირითადი ტექსტი გახლავთ დავრდომილის განკურნების ისტორია, რომელიც იესოსთან ოთხმა მეგობარმა მიიყვანა. უორენი ამ სიტუაციას მეტაფორულად უსადაგებს ისეთ ადამიანებს, რომლებიც არ იცნობენ ქრისტეს, და მიმართავს თავის მსმენელთა გრძნობებს: „ჩვენ გარშემო ბევრი ასეთი დავრდომილია. ისინი მილიონობით არიან. სამი მილიონი მხოლოდ აქააა, ორანჟის საგრაფოში. მოჰკიდებთ ხელს მათ საკაცეებს?“ („როგორ უნდა მისცეთ ღმერთს თქვენი მეშვეობით მოქმედების უფლება — 1“).

ქადაგების პირველ ნაწილში უორენი იყენებს კიდევ ერთ ნათელ მაგალითს: განცხადება დაკარგული ბავშვის შესახებ. ეკლესიის მიღმა მყოფი ადამიანები დაკარგულ ბავშვებს ჰგვანან: „მარტო აქ, კალიფორნიაში, ღმერთს 20 მილიონი ჰყავს. დაკარგული ბავშვები, რომლებიც მას უყვარს და ეძებს, სურს მათი დაბრუნება შინ“ („როგორ უნდა მისცეთ ღმერთს თქვენი მეშვეობით მოქმედების უფლება — 2“).

ამგვარად, ხარების ძირითად მოტივაციად უორენისათვის წარმოგვიდგება თანაგრძნობა იმ ადამიანთა მიმართ, რომლებიც ქრისტესთან ურთერთობის გარეშე ცხოვრობენ. ადამიანებს სჭირდებათ ქრისტე, რომელსაც ძალუძს მათი ცხოვრების შეცვლა და სწორედ ეს უბიძგებს ღვთის მოწაფეებს იქადაგონ სახარება. მორჩილება, როგორც მოტივაცია ხარებისათვის, არ  ერთ ქადაგებაში არ არის ნახსენები, რომელთა მოპოვებაც მე შევძელი.

„არავის და არაფერს არ ძალუძს ცხოვრების ისე შეცვლა, როგორც იესო ქრისტეს. ამ მიზეზით ჩვენ გვერდზე ვწევთ ყველაფერს, რაც გვაიძულებს მისგან სხვა რაიმეზე გადავიტანოთ ყურადღება. სწორედ ამიტომ თვალს არ ვაშორებთ მას, ჩვენი ყურადღება მხოლოდ მისკენაა მიპყრობილი, რადგან არ არსებობს რაიმე უფრო მნიშვნელოვანი, ვიდრე მათი მარადიული ბედი, ვინც გიყვართ და იცით, ვისთან მუშაობთ და მათიც, ვისაც არ იცნობთ“(„როგორ უნდა მისცეთ ღმერთს თქვენი მეშვეობით მოქმედების უფლება — 1“).

საკითხი როდესაც ეხება იმას, როგორ მოვიყვანოთ ადამიანები ქრისტესთან პრაქტიკულად, უორენი დარწმუნებულია, რომ საუკეთესო  საშუალება მათთან ურთიერთობის აგებაა.

„ერთ-ერთი მიზეზი, რის გამოც ქრისტიანები არ უზიარებენ სხვებს საკუთარი რწმენის შესახებ, ძალიან მარტივია: ისინი არასოდეს ურთიერთობენ ეკლესიის მიღმა მყოფ ხალხთან. ასეთი ქრისტიანები ყოველთვის ეკლესიაში არიან. უკანასკნელი 3-4 წლის განმავლობაში მათ არც ერთი საღამო არ გაუტარებიათ ურწმუნოთა გარემოცვაში. რატომ? მათ, უბრალოდ, არ აქვთ დრო იმისათვის, რომ სახლში მიიწვიონ ის მეგობრები, რომლებიც ჯერ კიდევ არ იცნობენ უფალს“ („როგორ უნდა მისცეთ ღმერთს თქვენი მეშვეობით მოქმედების უფლება — 1“).

უფრო მეტიც, უორენი ამტკიცებს, რომ თუ თქვენ არ გყავთ მეგობრები ურწმუნოთა შორის, თქვენ, უბრალოდ, ვერ შეძლებთ მიემსგავსოთ ქრისტეს: „თქვენ თუ არ გყავთ მეგობრები ეკლესიის მიღმა, მაშ, ეს სერიოზული პრობლემაა. თქვენ ძალიან ბევრ დროს ატარებთ ქრისტიანებთან. ღმერთს არ დაუგეგმავს ის, რომ თქვენ მთელი ცხოვრება მხოლოდ მორწმუნეებთან გაგეტარებინათ. უნდა გყავდეთ რამდენიმე ურწმუნო მეგობარი. შეიძლება, რომ ვგავდეთ ქრისტეს, თუ ჩვენ არ გვყავს ურწმუნო მეგობრები? არავითარ შემთხვევაში (იქვე). ცხოვრება მხოლოდ და მხოლოდ ქრისტიანულ გარემოში მორწმუნეებს გულგრილად აქცევს გარეშეთა მიმართ, რაც საფუძველშივე ეწინააღმდეგება მათ მოწოდებას. უორენი საკმაოდ ძლიერ შედარებას მოუხმობს ამ აზრის თვალსაჩინოდ წარმოდგენისათვის:

„ქრისტიანები კომპოსტს ჰგვანან. მათ თუ ერთად მოათავსებთ, უსიამოვნო სუნის გამოყოფას დაიწყებენ, მაგრამ თუ გარშემო მიმოფანტავთ, ისინი ბევრ კარგ ნაყოფს გამოიღებენ და წუთისოფელს გაანოყიერებენ. ჩვენ ხომ არ გვინდა, რომ ეკლესიაში ცუდი სუნი იდგეს… მე არ ვისურვებდი, რომ თქვენ ეკლესიაში დადიოდეთ ყოველ საღამოს კვირის სამუშაო დღეების განმავლობაში“  („როგორ უნდა მისცეთ ღმერთს თქვენი მეშვეობით მოქმედების უფლება — 2“).

რიკ უორენი მსმენელს მოუწოდებს: „გამოიყენეთ ყველაფერი: თქვენი დრო, ფული, ენერგია და გამოიჩინეთ ძალისხმევა იმისათვის, რომ ადამიანებს ღმერთთან ურთიერთობის დამყარებაში დაეხმაროთ და მაშინ მთელი მარადისობა მათთან ერთად დატკბებით ამ ურთიერთობით“  („როგორ უნდა მისცეთ ღმერთს თქვენი მეშვეობით მოქმედების უფლება — 1“).

უორენი ზოგადი მოწოდებებით არ შემოიფარგლება: ის ასწავლის თავის თემს იმ ნაბიჯების შესახებ, რომელთა გადადგმაც ნებისმიერ მსურველს შეუძლია. ესენია: მეგობრებისთვის ლოცვა და მათი მოყვანა ქრისტესთან. გარდა ლოცვისა, ამ შემთხვევაში, გასაღებად გვევლინება მეგობრობა, რაც ეკლესიისა და სახარების წარმოდგენის უფრო მეტ შესაძლებლობას იძლევა და, ასევე, კარგი საშუალებაა ქრისტიანებისა და მათი რწმენის შესახებ არასწორ და დამახინჯებულ სტერეოტიპთა გასაქარწყლებლად. კულტურის შესახებ თავისი წარმოდგენის შესაბამისად, უორენი ეკლესიის წევრებს მოუწოდებს განავითარონ ურწმუნო ადამიანებთან ურთიერთობა სხვადასხვა ვითარებასა და საქმიანობაში:

„შესაძლოა, ეს სკოლის მეგობარი ან ნაცნობი იყოს, რომელთანაც საერთო ჰობი გაკავშირებთ. შესაძლოა, ესაა ადამიანი, რომელიც კაფეში ან პიკნიკზე გაიცანით. შეიძლება ეს იყოს ადამიანი, რომელთან ერთადაც თამაშობთ ერთ სპორტულ გუნდში ან ერთსა და იმავე ინტერესთა კლუბში დადიხართ“ („როგორ უნდა მისცეთ ღმერთს თქვენი მეშვეობით მოქმედების უფლება — 2“).

„მაგარია, თუ თქვენ შეძლებთ მათ დაპატიჟებას რაიმე ღონისძიებაზე ჯგუფში. ეს მათ მისცემს შესაძლებლობას შეამჩნიონ: „ეს მორწმუნეები სულაც არ არიან სულელები და არც რელიგიური ფანატიკოსენი არიან. ისინი სრულებით ნორმალური ადამიანები არიან. ამ გზით თავისუფლდებიან ისინი შიშისგან“ (იქვე).

საერთოდ, შიშისა და სტერეოტიპების თემას უორენი განსაკუთრებულ ყურადღებას უთმობს. მაკარტურისგან განსხვავებით, რომელიც შემოიფარგლება მტკიცებით იმის შესახებ, რომ ქვეყნიერება არ იცნობს ღვთის შვილებს, უორენი ღრმადაა დაინტერესებული იმაში თუ, როგორ აღიქვამენ გარეშე ადამიანები ქრისტიანებსა და მათ რწმენას. ის საკმაოდ ხშირად ცდილობს გააქარწყლოს ქრისტიანთა შესახებ არსებული არსებული სტერეოტიპები, რომლებმაც, შესაძლოა, დააბრკოლოს ადამიანები ღვთის მოწოდებაზე პასუხის გაცემაში. ამავე მიზეზით უორენი გაურბის სიტყვას „რელიგია“, რასაც საკმაოდ ხშირად მიმართავს მაკარტური. უორენის თვალთახედვით: „ქრისტიანობა რელიგია არაა, ეს სიცოცხლეა“ („მოწიფული პიროვნების მახასიათებლები“).

„რელიგია ვერ გაგათავისუფლებთ სტრესისგან. ის ვერ დაგეხმარებათ შფოთისგან განთავისუფლებაში. თქვენ გჭირდებათ არა რელიგია, არამედ ურთიერთობანი. თქვენ გჭირდებათ მწყემსი, ის, ვინც თქვენზე ზრუნავს, გიცავთ, გაძლევთ მიმართულებას და ძალისხმევას არ იშურებს თქვენ გამოსასწორებლად“ („ღმერთისმიერი წამალი მოუსვენრობისათვის“).

მთლიანობაში, უორენის მიდგომის არსი მიზნად ისახავს „შფოთის შემცირებას, იმ კედლებისა და შიშების დაძლევას, რომლებიც, შესაძლოა, ჰქონდეთ ეკლესიაში მომსვლელთ“ („როგორ უნდა მისცეთ ღმერთს თქვენი მეშვეობით მოქმედების უფლება — 2“). მსგავს შიშთა დაძლევის ერთ-ერთი მეთოდია მათი ხმამაღლა თქმა მაძიებლის სახელით. უორენი განსაკუთრებულ ყურადღებას უთმობს სახარებათა იმ რთულად გასაგებ ადგილებს, რომელთაც, ძირითადად, არასწორად იგებენ ადამიანები.

„მან შეიძლება რაიმე რთული მითხრას. მას შეუძლია მიბრძანოს რაიმე არაპოპულარულის გაკეთება. მას შეუძლია მაიძულოს იმის გაკეთება, რაც არ შემიძლია ან არ მინდა. ამიტომაც მეშინია. მე თუ ღმერთს ჩემთან ლაპარაკის ნებას მივცემ, შეიძლება რელიგიურ ფანატიკოსად ვიქცე. მე გავხდები ამ არანორმალურ სატელევიზიო მქადაგებელთა მსგავსი და იძულებული ვიქნები უცნაური ვარცხნილობა მქონდეს, მბრწყინავი კოსტუმი მეცვას და რაღაც უცნაურ ენაზე ვილაპარაკო. ამიტომაც მეშინია. მეშინია საკუთარი თავისუფლების დაკარგვა. მეშინია, რომ დავკარგავ სიხარულს ცხოვრებაში. მეშინია, რომ დავკარგავ მთელს მის სისავსეს“ („როგორ გავიგონოთ, რას ამბობს ღმერთი“).

უორენის შეხედულებით, ასეთი შიშები უსაფუძვლოა, რადგან სახარების არსი ის კი არაა, რომ უარი ვთქვათ ჩვენს მისწრაფებებზე, ოცნებებსა თუ სურვილებზე. პირიქით, სახარება გზაა მიმავალი იმისკენ, რომ შეიძინო ცხოვრებაში ერთადერთი ნამდვილი კმაყოფილება „ ის, რასაც ეძებენ ადამიანები, მაგრამ ვერ პოულობენ ღმერთის გარეშე.

„ქვეყნიერებას სწყურია სულიერი ჭეშმარიტება… ადამიანებს, შესაძლოა, არ ესმით, რითაა გამოწვეული მათ გულში არსებული სიცარიელე. მათ არ შეუძლიათ ამას მარტოობა, სევდა, შიში, დანაშაულის გრძნობა, შფოთი ან სხვა რაიმე უწოდონ, მაგრამ სიმართლე ისაა, რომ მათ სჭირდებათ ღმერთი, რადგან ისინი ღვთისათვის არიან შექმნილნი“ („როგორ უნდა მისცეთ ღმერთს თქვენი მეშვეობით მოქმედების უფლება — 2“).

ყოველივე ზემოთქმული, მით უმეტეს, არ ნიშნავს იმას, რომ უორენი კმაყოფილდება ზედაპირული რწმენით ან გულუბრყვილობით. სინამდვილეში, ის ღიად აცხადებს, რომ იესო უფალია: „ამერიკელ ქრისტიანთა უდიდესი საჭიროება ისაა, რომ ხელახლა აღმოაჩინონ იმ სიტყვების აზრი, რომლებიც საუკუნეების განმავლობაში ჭეშმარიტი მორწმუნის მახასიათებელი გახლდათ: იესო უფალია“.

მიუხედავად ამისა, უორენის ინტერპრეტაციაში სწავლება იესოს უფლობის შესახებ ცოტაოდენ განსხვავებულად ჟღერს, ვიდრე მაკარტურთან. ეს არა იმდენად „ძნელად მოსანელებელი“ ნაწილია ქადაგებისა სიკვდილისშემდგომი ხსნის შესახებ, არამედ სწორედ ესაა თავად კეთილი უწყება:

„შეიძლება მოგვეჩვენოს, რომ მტერი იმარჯვებს, მაგრამ იესო უფალია. შეიძლება გაჩნდეს აზრი იმის შესახებ, რომ თქვენ აღარ ძალგიძთ წინააღმდეგობის გაწევა, მაგრამ იესო უფალია. თქვენი პრობლემები შეიძლება მეტისმეტად დიდი და დაუძლეველი ჩანდეს, მაგრამ იესო უფალია.

გარემოებანი შეიძლება თქვენ წინააღმდეგ შემობრუნდეს, ადამიანებმა შეიძლება ხელი შეგიშალონ ან იბრძოლონ თქვენ წინააღმდეგ, მაგრამ იესო უფალია. წარმოთქვით ეს სიტყვები, როცა დათრგუნული ხართ: იესო უფალია; როცა დაიღალეთ, როცა შეშფოთებული ან შეშინებული ხართ: იესო უფალია.

თქვით ეს, როცა გეჩვენებათ, რომ შემდგომ სარბიელს ვეღარ გაივლით. თქვით ეს, როცა მწუხარებთ და არ იცით, რატომ გარდაიცვალა თქვენთვის ახლობელი ადამიანი. თქვით: იესო უფალია. აქციეთ ეს თქვენი ცხოვრების ლაიტმოტივად. სწორედ ეს ნიშნავს მორწმუნეობას“ („რით არის განსაკუთრებული შობა“).

დასკვნა

წინამდებარე ნაშრომის საგანი გახლავთ განსხვავებანი იმ აქცენტებში, რომლებსაც მქადაგებლები − ჯონ მაკარტური და რიკ უორენი უსვამენ ხაზს საკუთარ თემთა წევრების სწავლებისას იმასთან დაკავშირებით, როგორ უნდა აღიქვან ურწმუნოები და როგორ დამოკიდებულება უნდა ჰქონდეთ მათდამი. გამოითქვა ვარაუდი, რომ ორივე მქადაგებელი ცდილობს „ხიდის გადებას“ საპირისპირო მხარეებიდან, მსმენელსა და ტექსტს შორის.

თავისი დედუქციური მიდგომის ძალით, მაკარტური იხრება კულტურის უარყოფითი აღქმისა და კაცობრობის შესახებ დუალისტური წარმოდგენისაკენ. ამგვარად, ის თავის მსმენელს მოუწოდებს საზოგადოებისგან გამოყოფისაკენ და არა მათთან ურთიერთქმედებისკენ. ამასთან, მათ უნდა იპოვონ შესაძლებლობა იმისა, რომ შეიძინონ ადამიანები ქრისტესათვის სახარების ქადაგების მეშვეობით, რაც ქრისტეს ბრძანების მორჩილებას ნიშნავს.

რიკ უორენი, მეორე მხრივ, ემხრობა გაცილებით უფრო დადებით შეხედულებას კულტურის შესახებ. ის ცდილობს ეკლესიის მიღმა მყოფ ადამიანთა გამოცდილებასთან გაიგივებას; ცდილობს შეუსაბამოს ბიბლიური უწყება მათ საჭიროებებსა და განცდებს. უორენი თავის მსმენელთ მოუწოდებს ურწმუნოებთან ურთიერთქმედებისკენ მათთან მეგობრულ ურთიერთობათა დამყარების გზით, რომლებიც, შეიძლება, გახდეს მათი ხსნის საშუალება. საზოგადოება მისთვის დაცემულია, თუმცა გახსნილია პოტენციური ცვლილებებისათვის, რადგან იესო ქრისტეს სახარებას შეუძლია ადამიანთა, მათ ფასეულობათა და გადაწყვეტილებათა შეცვლა.

ჩემი თვალთახედვით, პირველ მიდგომას გააჩნია მნიშვნელოვანწილად ნაკლები მისონერული პოტენციალი რუსეთში არსებული ბაპტისტური ეკლესიებისთვის და მომავალში შეიძლება დაბრკოლებად იქცეს სახარების გულისათვის საზოგადოებასთან რაიმე სახის სერიოზული ურთიერთქმედების დამყარებისათვის. ადამიანებისგან განცალკევება და საზოგადოების წარმოსახვა უპირატესად შავ ფერებში, არა მხოლოდ ხელს უშლის რუს ევანგელისტ მორწმუნეებს შემოქმედებითად გამოიყენონ ახალი მიდგომანი ხარებისათვის, არამედ განამტკიცებს ბაპტისტების „სექტანტურ“ სახეს, რომლის კულტივირებაც წარსულში ხდებოდა საბჭოთა ხელისუფლების მიერ და, რომელიც დღეს იკვებება მართლმადიდებლობაში არსებული ნაციონალისტური ელემენტების გავლენით.

მეორე მხრივ, რიკ უორენის ქადაგების დიალოგური ფორმა და მისი ღვთისმეტყველება საზოგადოებასთან ურთიერთქმედებასთან დაკავშირებით, გულისხმობს უფრო მეტ შესაძლებლობას ევანგელისტ ქრისტიანთა მსახურებისათვის რუსეთში. თავის არიდების ნაცვლად უორენი გვათავაზობს კულტურაში შემოქმედებით მონაწილეობას, რომელიც კულტურის შესახებ ბიბლიურ შეფასებას ეფუძნება. მსგავსი კულტურული მოწიფულობის მიღწევა შეუძლებელია გარეშე ადამიანებთან ურთიერთქმედების გარეშე, ამიტომაც, რუსეთის ევანგელისტ ლიდერთათვის აუცილებელია ჯანსაღი ღვთისმეტყველების ჩამოყალიბება (და ადამიანთათვის მისი სწავლება) ქვეყნიერებისა და მასში მყოფი ეკლესიის როლის შესახებ, რაც ქრისტიანებს უბიძგებს იმისკენ, რომ იმყოფებოდნენ საზოგადოებაში ქრისტეს სახელით, ვინც ანათებს და „ამარილებს“ ქვეყნიერებას მათი მეშვეობით.

ავტორი: ანდრეი კრავცევი

მთარგმნელი: ნინო ხუროშვილი
«Богословские размышления», №14 (2013)
http://reflections.e-aaa.info

აღებულია საიტიდან: baznica.info